Het verhaal wordt verteld door Elke, de mama van Ella.
Wat waren we 9 jaar geleden fier toen we voor de eerste keer mama en papa werden! Ons prinsesje kreeg de naam Ella en samen ging ons gezinnetje van start. Na wat zoeken viel alles in zijn plooi terecht en we genoten met z’n drietjes. Al snel viel ons op dat Ella veel slaap nodig had. Niet erg, mama en papa konden hiervan meegenieten in het weekend. Ze was ook een hele rustige baby. Hier en daar had ze wat kwaaltjes, ze had vaak last van aften in de mond en irritatie rond de oortjes, maar ja wat wil je met een mama die lijdt aan atopisch eczeem…
De tijd ging snel voorbij, Ella bleef een rustig kindje en had nog altijd veel slaap nodig om de school aan te kunnen. Niks abnormaal dachten we. Ella groeide goed en at ook heel graag aardappeltjes, groentjes, vlees en vis. Enkel pasta en brood konden haar niet echt bekoren. Wanneer ze een logeerpartijtje had kookten de mama’s steevast spaghetti want dat eten kindjes nu eenmaal graag… Alleen Ella zuchtte eens diep en at in stilte haar pasta flink op.
In het midden van haar kleutertijd konden we haar het goede nieuws melden: ze werd grote zus! Wat was ze fier en keek ze uit naar de geboorte van haar zusje. Maar ook steeds vaker ging Ella dwarsliggen en deed moeilijk wanneer ze boterhammen moest eten. Op school ging het wel, maar thuis was het echt niet meer te doen. Aanstellerij dachten wij.
Toen Ella in de derde kleuterklas kwam, bij mij in de klas, durfde ze zich ook op school tegen de boterhammen verzetten. En daar sta je dan als juf, je kan 30 kinderen in de klas aan, maar dat ene kind, je eigen kind, weigert zelfs te eten op school zonder dat je er iets aan kan veranderen.
Na een dik half jaar van straffen en belonen kon ik het niet meer aan en zocht ik hulp. Ik klopte aan bij onze kinderarts, die heel geïnteresseerd luisterde naar alle ‘symptomen’ en besloot bloed te trekken. Na enkele dagen belde de arts ons op met de mededeling dat er in het bloed van Ella iets gevonden was, ze dacht in de richting van coeliakie en we moesten op gesprek.
Na een gastroscopie en een bezoekje aan de diëtist begonnen we aan ons nieuw leven: omgaan met glutenintolerantie, omgaan met het feit dat ons meisje geen gluten mag. Onze dochter mag geen tarwe, gerst, haver, rogge en spelt. Ze mag geen gewoon brood, koekjes en pasta meer. Ze eet glutenvrije varianten en het probleem lost zich op. Dit wil zeggen dat ze ook geen piepklein kruimeltje brood meer mag eten. We mogen onze boter zelfs niet meer delen, mijn mes mag haar brood niet meer aanraken wanneer het in de omgeving van mijn brood geweest is. Koken wordt een uitdaging, bouillonblokjes kunnen gluten bevatten, het gescheiden houden van glutenvrije pasta en glutenvolle pasta op het fornuis, zien dat ik niet met de verkeerde lepel roer. Ella krijgt een eigen afdeling in de koelkast en een hele kast voor zich alleen. Zelf brood bakken dat ons meisje lekker vindt wordt een hele zoektocht om nog maar te zwijgen van de hoge prijzen die ze vragen voor de glutenvrije artikelen.
Het ergste van alles is op stap gaan met Ella. Veel mensen denken: “Komaan, laat een kind een kind zijn, ze mag toch wel een snoepje, eentje kan geen kwaad.” Eentje kan zeker kwaad. Het zorgt ervoor dat Ella weer moe wordt, weer aften krijg in haar mond, dat ze moet overgeven en veel buikpijn krijgt.
Ondertussen gaat Ella nergens naartoe zonder haar rugzakje, een tasje vol met nooddingen. een koekje, een snoepje, wat fruit … Wanneer we bij vrienden gaat eten, bellen we op voorhand met de vraag: “Wat ga je allemaal serveren?” Tot in de detail wordt alles besproken en maak ik thuis een glutenvrije variant om mee te nemen zodat Ella niet het gevoel krijgt dat ze anders is dan anderen, want dat wil je niet als mama.
Maar vaak loopt het dan toch mis, onverwacht en trots tovert de gastvrouw nog iets superlekkers uit haar mouw. En dan volgt er weer ongewild een teleurstelling voor een meisje van 9. Dan breekt je hart, je wil het graag zelf overnemen, maar het kan niet…
Nu bijna 2 jaar later hebben we haar ziekte kunnen plaatsen en kan Ella er heel goed mee omgaan, zeker wanneer ze het op voorhand weet. Ze zegt: “Naar een feestje gaan? Ik weet dat ik enkel mijn eigen spullen kan eten, dat is toch niet erg mama, ik mag gaan en dat is het belangrijkste!” Niemand heeft me ooit zo goed doen ervaren dat anders zijn niet altijd slecht is!
